
Dhaulagiri III 8.167m Ιμαλάια-Νεπάλ-2021
7-8-9-10 Μαΐου 2021 (55η-58η ημέρα της αποστολής). Αγαπημένοι φίλες και φίλοι μια νέα περιπέτεια έζησα αυτές τις ημέρες στο βουνό Dhaulagiri, αυτή τη φορά όχι μόνο με τις συνθήκες και τις δυσκολίες του βουνού αλλά και με τον επονομαζόμενο «αόρατο εχθρό», Covid-19.
Όπως σας είχα ενημερώσει και σε προηγούμενο μου post ο Covid-19 στο Nepal είναι σε τρομερή έξαρση γιαυτό υπάρχει γενικό lockdown, τα κρούσματα είναι αμέτρητα και το ίδιο συμβαίνει και εδώ στο BC του Dhaulagiri, όπου περισσότεροι από τους μισούς sherpas και μέλη των αποστολών έχουν συμπτώματα και έχουν επιστρέψει στην Kathmandu με ελικόπτερα.
Η άποψη μου ήταν απο την αρχή κάθετη, την οποία εξέφρασα σε συγκέντρωση παρουσία όλων των ανθρώπων που βρισκόταν εδώ στο BC. Θα πρέπει πρώτα να υποβληθούμε σε τεστ και μετά να αρχίσει η αναρρίχηση και φυσικά μόνο από αυτούς που είναι αρνητικοί. Ο BC manager εδώ μας ενημέρωσε ότι όσοι αισθάνονται καλά μπορούν να συνεχίσουν -και να εκμεταλλευτούν το παράθυρο στις 10, 11 Μαΐου-, ενώ οι άλλοι που δεν νιώθουν καλά να επιστρέψουν πίσω γιατί δυστυχώς δεν υπάρχουν διαθέσιμα τεστ στην Kathmandu.
Στης 5 π.μ., στις 7 Μαΐου, ξεκίνησα μαζί με τον Dawa και αλλά περίπου 25 – 30 άτομα για την τελική μας προσπάθεια με στόχο το βράδυ να κοιμηθούμε στο camp I. Πηγαίναμε πολύ καλά, είχα δύναμη και εξαιρετικό ρυθμό και το μόνο πρόβλημα μου ήταν η ακτινοβολία του ήλιου πάνω στο χιόνι, η οποία με έκανε πραγματικά να έχω πάρει φωτιά. Το πρόσωπο μου, αν και είχα βάλει αρκετή αντηλιακή, έγινε κατακόκκινο και πνιγόμουν απο τη ζέστη και την κουφόβραση. Φθάνοντας στο camp I (5.650m) μετά απο 7 ώρες (το σωστό υψόμετρο και όχι 6.100m), σκύβοντας να μπω στη σκηνή ένιωσα μια σκοτοδίνη για 5-6 δευτερόλεπτα σαν να χάθηκε οτιδήποτε υπήρχε μπροστά μου.
Το βράδυ άρχισα να βαριανασαίνω και ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα: ένιωθα ότι ήμουν στα 8.000μ. χωρις συμπληρωματικό οξυγόνο. Ασφαλώς άρχισα να μιλάω ποτέ με την Πόπη που βρισκόταν στο BC, μέσω ασυρμάτου, και ποτέ με τα παιδιά μου, Βιολέτα και Γιάννη.
Εδώ θα πρέπει να σας πω ότι την παραμονή της αναχώρησης μου από το BC, η Πόπη είχε πυρετό και φαινόταν να είχε κρυώσει, όμως η αγωνία μας ήταν στα ύψη για το αν ήταν θετική στον Covid-19. Έτσι, παρακάλεσα τον Lois τον Ισπανό γιατρό του Carlos Soria να κάνει ένα τεστ στην Πόπη. Είπα μέσα μου πως αν ήταν η Πόπη θετική, αύριο κιόλας εγκαταλείπω την προσπάθεια και επιστρέφουμε πίσω. Αν, όμως, είναι αρνητική ίσως να ξεκινήσω για την κορυφή.
Η αγωνία μου όσο περιμέναμε το αποτέλεσμα από το τεστ είχε κορυφωθεί και μονολογούσα δυνατά στα ελληνικά: «Σε παρακαλώ Θεέ μου κάνε το θαύμα σου να είναι αρνητική σε παρακαλώ κάντο κάντο». Ο Lois είπε: «Φαίνεται αρνητικό, περιμένετε λίγο ακόμα… ναι ναι είναι αρνητικό». Κι έτσι βγήκα από τη σκηνή του και φώναξα δυνατά χαρούμενος σε όλο το BC “yes it’s negative, yes it’s negative”. Έσφιξα τις γροθιές μου σήκωσα ψηλά τα χέρια μου και πανηγύρισα. Παράλληλα αγκάλιασα την Πόπη με τόση χαρά και θέρμη.
Επιστρέφω τώρα στο camp Ι… Καθώς η κατάσταση μου δεν βελτιωνόταν, η επικοινωνία μου με τα παιδιά συνεχιζόταν. Η κόρη μου Βιολετίνα, ψυχολόγος στο επάγγελμα, μου έγραψε στο In reach: «Μπαμπά μου το τσέκαρα πριν απο λίγο, κανείς στην ηλικία σου, δηλαδή πάνω απο 50 ετών, δεν έχει κάνει τρεις οκτάρες σε 4 μήνες και μάλιστα η μια χειμερινή στο K2, συνεπώς πιστεύω ότι το μυαλό σου για να σε προστατεύσει σου στέλνει μηνύματα να γυρίσεις πίσω, το μεν πνεύμα πρόθυμο. Η σάρξ όμως είναι ασθενής, όποτε δεν είναι κακό να γυρίσεις, είμαι σίγουρη ότι θέλεις να γυρίσεις στο σπίτι σου». Επίσης, συμπλήρωσε: Κορωνοιό δεν φαίνεται να έχεις, αφού δεν είχε η μαμά δεν έχεις και εσύ εκτός αν σε δεύτερο τεστ βγει θετικό.
Τα λόγια του επιστήθιου φίλου μου Mike Evmorfidi ήρθαν στο μυαλό μου: «Πρέπει να ξεκουραστείς φίλε μου. Άκου και το σώμα σου, όχι μόνο τη ψυχή σου!». Η ανάσα μου τώρα ανεβοκατέβαινε με απόλυτο ίδιο ρυθμό, όπως μια ανθρώπινη καρδιά χτυπάει, λειτουργεί.
Λίγο πριν νυχτώσει είχα μιλήσει με τον Antriou από την Ρουμανία ο οποίος ζει στο Βανκούβερ του Καναδά και είναι αρκετά καλός σε ιατρικά θέματα. Ήταν αυτός που μου είπε στο BC «Η Πόπη από τη στιγμή που έπεσε ο πυρετός της με παυσίπονο δεν έχει Covid, γιατί ο πυρετός από τον Covid δεν πέφτει πέρνοντας παυσίπονα».
Έτσι τον κάλεσα μέσα στη μικρή σκηνή μας, του εξήγησα τι νιώθω και τον ρώτησα με αγωνία τι να έχω άραγε; Ο Antriou ήταν πρόθυμος να με βοηθήσει, με εξέτασε προσεκτικά, πρώτα την πίεση μου, μετά μου έβαλε θερμόμετρο και οξύμετρο. Το οξυγόνο μου ήταν στο 90% και οι παλμοί μου 61. Η απάντηση του ήταν: «Δεν έχω ξαναδεί τόσο καλές τιμές στα 5.700μ. Αλήθεια είναι εντυπωσιακό ποσό καλή υγεία έχεις». «Ναι» του λέω, «αλλά η δυσκολία στην αναπνοή μου που οφείλεται; Αυτό δεν μου έχει ξανασυμβεί τόσο χαμηλά, πώς εξηγείται; Μήπως έχω Covid;». «Όχι», μου απαντά «θα είχες συμπτώματα, δεν έχεις Covid. Μάλλον άγχος έχεις, οπότε θα σου δώσω δυο χάπια αγχωλυτικά».
Τον ρώτησα μήπως έχασα τον εγκλιματισμό μου, αφού από τις 16 Απριλίου summit day Annapurna δεν είχα κάνει σημαντική δράση εδώ στο Dhaulagiri. Πιθανόν μου απάντησε και ίσως σήμερα που πήρες κατευθείαν 1000μ. υψομετρική διαφορά από το BC μέχρι εδώ να την «άκουσες», όπως χαρακτηριστικά μου είπε.
Αφού τον ευχαρίστησα αρκετές φορές, ο ίδιος μου είπε: «Antoni εγώ εγκαταλείπω την προσπάθεια γιατί και οι δυο sherpa μου έχουν Covid-19 και δεν μπορούν να συνεχίσουν προς τα πάνω». H νύχτα κύλησε αργά, ήταν αδύνατον να κοιμηθώ, έψαχνα μέσα στο σκοτάδι να βρω τη χαμένη αναπνοή μου. Την άλλη μέρα το πρωί είπα στο Dawa πως επειδή μάλλον έχω χάσει τον εγκλιματισμό μου πάμε μέχρι το camp II και μετά γυρίζουμε για ύπνο εδώ στο camp Ι και έτσι θα εγκλιματιστούμε καλύτερα και μεθαύριο πάμε κατευθείαν camp II και μετά συνεχίζουμε για κορυφή. “Ok Father”, όπως χαρακτηριστικά με αποκαλεί.
Το πρωί ξεκινώντας για το camp II έκανα περίπου μια ώρα και είχα κερδίσει μόλις 100μ. υψομετρικά και σχεδόν όλοι οι άλλοι με προσπέρασαν και με ρωτούσαν τι έχω. Τους απαντούσα πως δεν μπορώ να συνεχίσω, είμαι πολύ κουρασμένος, δεν έχω αναπνοή. «Εσύ Antonio; Πώς γίνεται αυτό;» μου είπαν αρκετοί φίλοι μου.
Γύρισα στη σκηνή μας στο camp I, μπήκα μέσα και άρχισα μέσα στην απογοήτευση μου να πιστεύω ότι δεν είμαι αρκετά ξεκούραστος για τρίτη οκτάρα, ότι ήταν μια λάθος επιλογή όλο αυτό. Το βράδυ ο ύπνος δεν ερχόταν και η χαμένη μου ανάσα δεν βρισκόταν πουθενά.
Τα παιδιά μου με συμβούλεψαν να γυρίσω πίσω και να μη συνεχίσω σε αυτή την κατάσταση. Ο γιος μου συμπλήρωσε: «Κάθε αποτυχημένη σου προσπάθεια συνοδεύεται από μία σοφή επιλογή σου να γυρίσεις πίσω ασφαλής, ώστε να μπορείς να συνεχίσεις μετά». Κάπου εκεί η Πόπη στον ασύρματο μου εκμυστηρεύτηκε: «έκανα και δεύτερο τεστ και είμαι θετική. Συνεπώς σε έχω κολλήσει 100%». Ω Θεέ μου τι είπες τώρα.
Οκ αύριο γυρίζω πίσω της απάντησα, «όχι προχωρά για την κορυφή, δεν υπάρχει πρόβλημα με μένα είμαι καλά για την ώρα, γιατί να χάσεις την κορυφή αλλά καλύτερα μην πεις στα παιδιά κάτι μέχρι να γυρίσεις στο BC». Ασφαλώς ούτε που το συζητούσα, έπρεπε να γυρίσω άμεσα πίσω γιατί με τι ψυχολογία θα συνέχιζα όταν η Πόπη ήταν θετική. Το πρωί, όμως, άρχισα να νιώθω καλύτερα κι έτσι πίστεψα πως έφταιγε ο ελλιπής εγκλιματισμός μου. Άρχισα να σκέφτομαι πως κρίμα θα χάσω τζάμπα το βουνό, πάει η 6η κορυφή και είμαι τόσο κοντά μήπως να συνεχίσω; Άλλες 2 νύχτες είναι θα περάσουν γρήγορα, θα κάνω την κορυφή και μετά θα γυρίσω πίσω νικητής στο BC. Η δεύτερη σκέψη συνήθως είναι και η σοφότερη κι έτσι την άκουσα να μου λέει: Αν πάθει κάτι η Πόπη θα είναι έγκλημα από μέρους μου. Δεν το συζητώ, θα γυρίσω πίσω, η κορυφή θα είναι πάντα εκεί και θα με περιμένει. Πρώτα η υγεία μας, πρώτα η υγεία της Πόπης. Στις 9 Μαΐου άρχισε η επιστροφή μας στο BC. Στο μεταξύ από το camp II άρχισαν να επιστρέφουν στο BC και αλλά άτομα με πυρετό και με αλλά συμπτώματα Covid. Εγώ ένιωθα όπως πάντα, δεν είχα κανένα πρόβλημα ούτε με την αναπνοή μου ούτε με την κίνηση μου, όλα πήγαιναν θαυμάσια, ήμουν χαρούμενος που ένιωθα και πάλι καλά.
Φθάνοντας στο BC η Πόπη κρατούσε αποστάσεις από εμάς και ο γιατρός του Carlo μας περίμενε για τεστ Covid που στο διάστημα που είμασταν επάνω η SST τελικά προμήθευσε 120 tests. Αυτή τη φορά δεν είχα αγωνία αν ήμουν θετικός, θα μπορούσα να ήμουν κοντά της, να τη φροντίζω. Ενημέρωσα τον γιατρό για όλα αυτά που μου συνέβησαν επάνω στο βουνό. «Οκ μου είπε, έχεις Covid αλλά περίμενε! Το τεστ ολοκληρώθηκε και ήμουν θετικός, γιαυτό ένιωθα έτσι και ήμουν τόσο εξαντλημένος. «Τι λες Louis, γιατί τώρα είμαι μια χαρά μήπως κανείς λάθος;». «Είσαι θετικός Antonio δεν υπάρχει κανένα λάθος, αν συνέχιζες για πάνω είχες πολλές πιθανότητες να πάθεις μεγάλη ζημιά, το οξυγόνο σου αν πέσει κάτω απο το 75% κινδυνεύεις άμεσα. Πήρες τη σωστή απόφαση που γύρισες πίσω».
Σήμερα 10 Μαΐου, ελικόπτερο της SST όπως έκανε και με όλους τους άλλους, μας μετέφερε στην Kathmandu σε ιδιωτικό νοσοκομείο. Η Πόπη κρίθηκε ότι καλό είναι να μείνει για δυο τρεις ημέρες στο νοσοκομείο, εγώ για την ώρα όχι.
Φίλοι μου, αυτή ήταν η περιπέτεια μας τουλάχιστον μέχρι στιγμής με τον «αόρατο εχθρό». Το είχε η μοίρα μου να μην κολλήσω πουθενά από τον Μάρτιο του 2020 ταξιδεύοντας σε τόσες χώρες, αλλά και στη χώρα μας, και να την πάθω τώρα στο Νεπάλ στα 4.700μ στα Ιμαλάια και μάλιστα έχοντας για πρώτη φορά την Πόπη στης αποστολές των Ιμαλαΐων.
Το προσωπικό μου συμπέρασμα είναι ότι όλα είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής. Θα θυμάμαι πάντα τα λόγια του αείμνηστου πατέρα μου: «Καλύτερα στο μαλλί μας, παρά στην κεφαλή μας!!!». Ελπίζουμε γρήγορα στην ανάρρωση μας και ασφαλώς στην επιστροφή στην πατρίδα μας!!! Τα projects μας θα συνεχιστούν, γιατί η καρδιά και το σώμα μας θα συγχρονιστούν!!!
Σας ευχαριστώ που είστε πάντα μαζί μου!!!
22-04/21-05-2021